NU IS HET GENOEG!!!”

Daar stond ik; helemaal krom en verstijfd! Nou ja…staan kon ik het nauwelijks nog noemen. Midden in het winkelcentrum op 5 december 2012, rond een uur of 3. Die ochtend hadden we het Sinterklaasfeest gevierd op school en ik wilde nog snelsnel een paar cadeautjes kopen voor mijn kinderen en vriend. We zouden Sinterklaas niet vieren maar op het laatst bedacht ik me dat cadeautjes bij de haard toch een leuke verrassing zou zijn. Ik had alles onder controle…totdat mijn lichaam mij letterlijk stilzette en zei: “NU IS HET GENOEG!!!”

 

EEN KWARTIERTJE RUST 

Er kwam een vriendelijke mevrouw vragen of ik hulp nodig had. “Nee hoor”, zei ik “Het gaat zo wel weer.” (lees: ik wil u niet tot last zijn) Weer wat later bood een man aan een stoel voor me te halen. Ik zei hem dat mijn rug en benen niet meer wilden. Lacherig vroeg ik hem of hij mij, met wat extra hulp, naar de schoenenwinkel wilde helpen. (inmiddels maakte ik me behoorlijk zorgen) Nog steeds hoopte ik dat een kwartiertje rust wel genoeg zou zijn om weer door te kunnen gaan met mijn overvolle schema: gedichten maken, paarden mesten en voeren, boodschappen doen, eten maken, de haard aansteken en sinterklaas vieren.

Om een lang verhaal kort te houden. Ik heb mijn dochter gebeld en zij de huisarts. Mijn kinderen zijn gekomen en hebben mij min of meer de auto in getild. Daar ben ik blijven zitten tot mijn dochter langs de apotheek was geweest, de paarden had verzorgd en mijn vriend uit Zeeland was gearriveerd. Met elkaar hebben ze mij de auto uit gekregen. Het duurde 3 dagen voor ik weer zelf kon opstaan en me zonder hulp kon voortbewegen.  Het was het begin van een lange weg.

 

STOP!!!

Ergens diep van binnen wist ik heel goed dat het niet goed met mij ging. Ik wilde het niet weten. Mijn lichaam gaf al heel lang signalen af dat ik rustiger aan moest doen. Eerst fluisterde het…pijn in mijn nek en schouders en vermoeidheid. Vervolgens ging het roepen: kramp in mijn nek, hoofdpijn, slecht slapen, gebrek aan concentratie. Daarna ging het schreeuwen en kwam de misselijkheid erbij. En nu had het zelf de beslissing genomen: STOP!!!

Mijn burn-out heeft anderhalf jaar geduurd. Die tijd hadden mijn hart, hoofd en lichaam nodig om tot rust te komen. Om te verwerken, om veerkracht op te bouwen en alles op een rijtje te krijgen. Ik voerde gesprekken met een jobcoach die enorm verhelderend waren. Ze maakten duidelijk wat ik had gevoeld maar niet onder woorden had kunnen brengen. Daarna pas kon ik keuzes maken en nam ik de beslissing om het roer om te gooien.

 

HOE KON HET ZOVER KOMEN?

Achteraf heb ik mezelf afgevraagd hoe het zover kon komen. De scheiding en het overlijden van mijn vader had ik (dacht ik) verwerkt. Mijn baan was een uitdaging en overwegend leuk (maar niet mijn ideale baan). De kinderen groeiden prachtig op en ik had net de man van mijn dromen ontmoet. Mijn leven was in alle opzichten goed. En toch…..Hoe kon het dan toch mis gaan? Waarom was ik maar door en door gegaan? De meest eenvoudige uitleg is: Omdat ik erg streng was voor mijzelf!

Ik mocht geen fouten maken van mijzelf

Ik was ergens aan begonnen en moest het tot een goed einde brengen

ik voelde mij schuldig als ik nee zei of er iets mis ging

Wat ik echt wilde was niet belangrijk en kon niet

Ik vond dat ik alles alleen moest oplossen

Ik wilde een ander niet tot last zijn

Ik voelde me verantwoordelijk voor alles en iedereen

 

Ik vertelde niemand hoe zwaar ik het soms vond om alleen te zijn met opgroeiende pubers, een huishouden, drukke baan en een hoop dieren. Ik had er tenslotte zelf voor gekozen.

Niemand wist van mijn geldzorgen en onzekerheid over mijn kunnen. Ik vroeg geen hulp bij complexe situaties in mijn werk. Ik dacht er eerlijk gezegd zelf zo min mogelijk bij na. Ik ging gewoon door en loste het allemaal steeds weer op.  “Ieder huisje heeft tenslotte zijn kruisje”.

 

MOETEN STAAT DIK ONDERSTREEPT

Het is zo’n veelgemaakte denkfout dat het leven zwaar moet zijn. Dat we vooral zo moeten leven zoals het hoort en anderen van ons verwachten. Dat we vast moeten houden aan keuzes die we hebben gemaakt en ons lijden wat daaruit voortkomt maar moeten dragen.

Het woord MOETEN staat dik onderstreept in ons hoofd vastgezet en het woord genieten is bijna onleesbaar geworden. Anderen helpen en vooral niet tot last zijn staat op nummer één. tegenwoordig moet je alles kunnen: een baan, kinderen opvoeden, er slank uitzien, sporten, uitgaan met vrienden of vriendinnen, een gezellige partner zijn… De hele dag fris en fruitig, net als op de tv.

 

STEL JE VOOR DAT…

Stel dat het anders kan en mag?  Wat als jij niet streng hoeft te zijn maar compassie mag hebben met jezelf? Dat jij zelf mag bepalen wat je denkt en hoe jij je leven inricht. Hoe voelt het als je mag genieten, niets doen, fouten mag maken? Gewoon een dag sjachereinig zijn omdat je buikpijn of tegenslag hebt. Chocola eten, een wijntje drinken zonder je schuldig te voelen. Stel je eens voor wat een last er van je schouders afvalt als je beseft de ander zelf verantwoordelijk is voor zijn/ haar leven. Dat jij mag doen wat voor jou GOED is!

 

ANDEREN ZIJN BELANGRIJK MAAR JIJ OOK!!!

Het duurde bij mij lang voordat ik aan mezelf kon toegeven dat ik teveel hooi op mijn vork had genomen. Dat ik veel te ver over mijn grens was gegaan en roofbouw op mijn geest en lichaam had gepleegd. In mijn ogen hadden anderen het zwaarder of deden het beter dan ik. Pas veel later drong tot mij door wat ik allemaal voor mijn kiezen had gehad die jaren ervoor. 

Toen ik me dat besefte kon ik lief zijn voor mijzelf en mezelf toestaan om naar mijn hart te luisteren. Om voor mezelf te zorgen en niet meer zo streng te zijn. Ik had zulke mooie dromen……waarom zouden die niet waarheid kunnen worden?

Hoezo onnodig lijden? Daar is het leven te kostbaar voor. Anderen zijn belangrijk maar jij ook! Je hoeft de last van een ander niet te dragen. Je mag meeleven en helpen maar je hoeft niet op te lossen. Betrokken zijn bij de ander is niet hetzelfde als over je eigen grens gaan.  Met NEE antwoorden op een verzoek is niet kwetsend. Hooguit ongemakkelijk voor de ander. Je mag handelen en doen omdat je het graag wilt. Niet omdat het MOET. Zodra iets echt voelt als een opgave kost het energie en ben je (te) streng voor jezelf. 

 

LEEF VANUIT JE HART

Richt je op de dingen die er echt toe doen.

Geniet met en van mensen waar je om geeft,

Gun jezelf ontspanning en tijd om op te laden.

Streef je doelen en dromen na.

Alles wat je aandacht geeft groeit en alles wat je met liefde doet geeft energie.

 

Fill your life with experiences instead of things

Have story’s to tell, not things to show

Make your day a pleasant one

Let it be organised by your heart

 

Wil jij beginnen met en Lichter Leven?  Je eigen keuzes maken zonder dat je je schuldig voelt? Volg dan, geheel vrijblijvend, mijn gratis training. Meer informatie vind je op: https://zienswijs.nl/bevrijd-jezelf-van-irritante-schuldgevoelens-met-deze-gratis-videotraining/ 

 

Wil je liever één op één met mij aan de slag om je leven lichter en gelukkiger te maken?  Neem dan contact op me: https://zienswijs.nl/contact/