Hoe kan het beter dan dit?
Als meisje wilde ik bij de Majorettes. Meelopen met de muziek in zo’n mooi kort jurkje met hoge laarzen en dan gooien met een stok. Ik kon er naar blijven kijken en heb heel wat af geoefend met een tak en pvc buis. Maar het bleef bij een verlangen. Daarna wilde ik prinses worden. Dat lukte ook niet. Bij nader inzien vind ik dat niet erg. Het past niet bij mij.
Zo kwamen er heel wat ideeën op mijn pad maar ik bracht ze niet tot uitvoer. Als ik eraan terug denk was er altijd wel een reden om iets niet te doen:
Kapster kon ik niet worden want ik kreeg zere voeten en benen bij lang staan. Het idee om politieagent te worden liet ik varen omdat ik mezelf niet zo sportief vond. “Dan zou ik wel niet door de test komen”, dacht ik. Op een kantoor voelde ik me opgesloten. Veearts leek me een prachtig beroep, net als psycholoog, maar dan moest ik naar de universiteit. En dan kon ik echt vast niet!
Dus werd ik juf. Daar hoefde ik geen wiskunde voor te hebben en ik vond op kinderen passen leuk. Het was een opleiding waar ik met mijn pretpakket goed terecht kon. Toen ik eenmaal in het eerste jaar zat en stage ging lopen viel het tegen. Het onderwijs vond ik leuk maar dat orde houden was nogal een dingetje. Gelukkig waren de klassen in Moordrecht niet zo groot en druk, dus was het goed te doen voor me. Ondanks dat ik er jaren met plezier heb gewerkt, voelde ik toen al dat het niet ideaal was. Maar toegeven…ho maar! Want het was wel erg veilig en bekend.
Rode draden
Zonder het in de gaten te hebben maakte ik telkens keuzes die gebaseerd waren op angst en onzekerheid. Bang om te falen, angst om het niet te kunnen, het gevoel niet goed genoeg te zijn. Het was de rode draad in mijn leven. Ik duwde mijn verlangen en wensen weg en nam genoegen met minder.
Doordat ik mijzelf niet goed genoeg vond kwamen er ook ‘foute mannen’ op mijn pad. En vervolgens goede mannen die heel verliefd op mij waren en waar ik dus dankbaar op in ging. Zij vonden mij (tijdelijk) goed genoeg. Ook dat werd een rode draad. Relatie…breuk…relatie…breuk…relatie…breuk… Tot ik ervan overtuigd was dat ik niet geschikt was voor een relatie.
Wat als het wel kan?
Rond mijn 30ste, net na mijn scheiding, begon er wel iets te veranderen. Langzaam en voorzichtig begon ik te denken in mogelijkheden in plaats van in beperkingen. “Wat als ik wel therapeut wil worden.. wat heb ik dan nodig?” “Stel dat ik verder leer, hoeveel kost me dat?” “Stel dat ik wel de juiste man zou vinden” Vooral door de opleiding psychosociaal therapeut en de leertherapie ging ik mijzelf met andere ogen bekijken. Tenminste…tot op zekere hoogte. Dat stemmetje van vroeger “Ik ben niet goed genoeg” was helaas nog niet uitgebannen, zo merkte ik later. Ik zag en merkte wel dat ik goed was in dingen maar ik voelde het niet. En zolang ik mijzelf niet goed genoeg vond, bleef ik onzeker en bleef het hangen en wurgen.
Wie zegt dat?
Zo’n innerlijke negatieve stem houdt je namelijk tegen, weet je? Je vibreert op een lage energiefrequentie dus er komen ook geen mogelijkheden op je pad. Geluk lijkt dan niet voor je weggelegd. Successen worden niet geboekt en als ze er wel zijn dan bagatelliseer je ze. En als jij jezelf niet waardevol vindt dan is de kans groot dat je omgeving je ook zo behandelt. Als jij er niet in gelooft, dan komen dromen ook niet uit.
Het meest ironische is dat het jouw stem helemaal niet is. Het is niet jouw stem die zegt dat je iets niet kunt, het niet waard bent, niet goed genoeg bent. Je hebt hem in je prille jeugd gehoord. Misschien van je ouders, je meester of juf, of van je vriendinnen. En als klein kind nam je natuurlijk aan dat het waar was en ben je het gaan geloven. En vervolgens ben je ernaar gaan handelen en leven.
Ik ben wel goed genoeg en ik ben het ook waard!
Zolang jij jezelf het niet waard vindt om op handen te worden gedragen gebeurt het ook niet. Als jij niet trots bent op wie je bent, kun je dat ook niet van anderen verwachten. Als jij je in een lage energie bevindt, trek je ook mensen met een lage energie aan. Als jij niet op de rem trapt en zegt: “Nu is het genoeg”, rijdt jouw sneltrein door en denderen anderen over je heen.
Het duurde bij mij nog wel ruim 10 jaar voor ik uiteindelijk die stem van anderen uit kon bannen en mijn eigen stem hoorde. 10 jaar vallen en opstaan! Verdriet en blijdschap, pieken en hele diepe dalen. Tot ik voldoende doorhad hoe het werkt en ik de techniek beheerste. Tot ik echt ging voelen dat ik goed genoeg en waardevol ben. Vanaf dat moment groeide mijn geluk. Ik ging namelijk uitstralen dat ik leuk ben. Ik ging goede keuzes maken omdat ik het waard ben. Ik creëerde daarmee mijn geluk.
Geluk is maakbaar
Dat is wat ik jou wil vertellen. Geluk is te creëren. Een LICHT LEVEN is haalbaar en maakbaar. Want ik ben ervan overtuigd dat wat ik kan, kun jij ook. Natuurlijk bedoel ik daarmee niet dat er nooit meer verdrietige dingen zullen gebeuren of dat je je 24/7 blij voelt. Maar je kunt er wel op een andere manier mee leren omgaan en je basis geluksgevoel vergroten. Je kunt in een hogere energiefrequentie leren leven en je eigen gedachten en gevoelens kiezen.
♥ Houd jezelf niet langer tegen door onzekere en angstige gedachten.
♥ Denk niet langer in beperkingen maar in mogelijkheden.
♥ Bedenk je eigen helpende gedachten
♥ Stel jezelf de vraag: “Hoe kan het beter dan dit?”
♥ Blijf niet wachten op een ander en neem de regie over je eigen leven